Grumpa...

Þetta þorrablót hérna um daginn virðist ætla að hafa ýmsar ófyrirséðar afleiðingar í för með sér. Kokksi virðist hafa náð áður óþekktum hæðum í trúnólistinni og hreinlega trúnóað fórnarlambið upp úr skónum svo úr varð rómantískt deit á laugardagskvöldi yfir kertaljósum, konfekti og Barry White á fóninum. Geri aðrir betur! Forskaren var því send út úr bænum á meðan svo trúnóparið hefði smá prævasí. Hinn íbúinn hefur væntanlega brugðið sér með kassagítarinn á Catalínu og tekið nokkur Bubbalög með Gulla trúbador sem hefur þanið skemmtarann undir. Anyway, Forskaren sem sagt, var víst ekki alveg í stuði til að eyða kvöldinu á Catalínu eða úti í sjoppu og fékk engan pening til að fara í bíó þannig að hún skellti sér í sveitina með mér og Monopoly ásamt eftirmynd þeirrar síðarnefndu. Nánar til tekið var skundað í Vogana og húsfrúin þar heimsótt og tappi tekinn úr eins og einni rauðvínsflösku. Mjög svo ánægjuleg kvöldstund þó þarna hafi verið saman komið meira af börnum en ég hef séð á einum stað síðan ég lenti einhverntíma í strætó fullum af Wham aðdáendum að koma af Wham kvöldi á Villta Tryllta Villa.
Reyndar var þessi helgi í alla staði hin ánægjulegasta því heimsóknin í Vogana var ekki eina húllumhæið. Á sunnudaginn skellti ég mér auðvitað á Food and fun hátíðina í Listasafninu og minglaði þar við alla matarnörda landsins og horfði m.a á ákaflega huggulegan hollending djúpsteikja lakkrísreima í orlydeigi. Áhugavert. Nú svo á föstudagskvöldið var kíkt við á einu alvöru rokkbúllu bæjarins, þ.e Ellefunni (ég geri ráð fyrir að miðaldra, þreytta fjölskyldufólkið sem ég þekki haldi að Ölkeldan sé ennþá rokkbúlla bæjarins en svo er ekki) og skellt í sig bjór og Jack Daniels í engifer og lime undir dúndrandi metal. Þarna voru líka allar helstu rokkstjörnurnar og maður var bókstaflega umvafinn síðhærðum, skeggjuðum,húðflúruðum karlmönnum í leðurbuxum og kúrekastígvélum. Má ég takk fyrir frekar biðja um svoleiðis heldur en einhver heimspekinemaslitti með mæðusvip og sultardropa á nefinu sem Forskaren virðist eitthvað svo hrifin af þessa dagana (hefur sjálfsagt verið að horfa á enn eina rómantísku gamanmyndina). Og talandi um það! Rómantískar bíómyndavellur sem fá konur til að halda að lífið sé bara ein stór hamingja og að allt fari vel að lokum og draumaprinsinn bíði hinumegin við hornið. Wake up sister! Ég hef reyndar hvorki séð Titanic eða Lady in red til að geta úttalað mig um hversu fáránlegar þær ræmur eru en nóg hef ég þó séð í gegn um tíðina til að sjá það að þessar myndir eru gerðar til að ala á ranghugmyndum trúgjarnra kvenna um lífið og tilveruna. Ímyndið ykkur bara vonbrigðin þegar þær svo hitta það sem þær halda að sé draumaprinsinn. Þær kynnast manni á keramiknámskeiði (maður sem fer á keramiknámskeið hlýtur að vera rómantískur) sem segist vera verðbréfasali, hann býr í penthouse íbúð í bryggjuhverfinu, á BMW jeppa og ferðast mikið. Konan er alveg í skýjunum og sér þarna draumaprinsinn holdi klæddan og hamingju til æfiloka. En viti menn, þegar hún rankar við sér úr rómantísku bíómyndavillunni þá kemst hún auðvitað að því að hann er fráskilinn með 4 börn sem öll eru með athyglisbrest og ofvirkni, hann á ekki krónu í jeppanum heldur var að prufukeyra hann og íbúðina á vinur hans sem er fasteignasali og var hann bara að passa hana meðan sá var í útlöndum. Hann er ekki verðbréfasali heldur sendibílstjóri og ástæðan fyrir keramiknámskeiðinu var að ganga í augun á 25 ára viðhaldinu sem var ástæða hjónaskilnaðarins áðurnefnda og ferðalögin eru jeppaferðir með félögunum úr fótboltanum og þar koma engar konur nálægt nema sem myndefni á subbulegum vídeóspólum.

Síðhærðir, mismikið skeggjaðir, húðflúraðir karlmenn í leðurbuxum og kúrekastígvélum..

Ég get ekki sagt annað en að þorrablótið/innflutningspartýið/stórafmælið hafi tekist vel og ekki annað að sjá en að þeir sem á annað borð sáu sér fært að mæta hafi bara skemmt sér vel og verið sáttir við að sleppa öllu þessu gráa, súra, illa lyktandi, bragðvonda dóti sem kallast Þorramatur og snæða þess í stað fiðurfé í ýmsum útfærslum og renna því niður með ostum, flani og berjasafa (sem einhverra hluta vegna Forskaren drakk úr dropateljara). Einhverjir voru þó greinilega að laumast í eitthvað annað en berjasafa þegar líða tók á kvöldið. Ég sá t.d ekki betur en að Kokksa hafi tekist að draga blásaklausan ungan mann út í horn þar sem hún hélt yfir honum mikla trúnóræðu og hann ræfillinn gat enga björg sér veitt. Annar húsráðenda hvart svo skyndilega og hef ég grun um að hann hafi dottið ofan í bjórtunnu. Allir aðrir voru ósköp dannaðir og var þetta óneitanlega farið að minna á aðalfund í kvenfélagi þar sem þeir sem ekki voru farnir heim kl. 11 gapandi og geyspandi voru gjörsamlega búnir á því kl. 2 (nema auðvitað Kokksi sem var með Frískamín í brúsa) og rétt höfðu það af að skreiðast út í leigubíl.Já það er sko ekki tekið út með sældinni að vera orðin miðaldra. En þetta var gott gaman og skemmtilegt meðan á því stóð...eða svona að mestu leiti.Einn af verri fylgikvillum áfengisdrykkju Kikksa virðist vera að fá gríðarlega löngun til að spila vonda tónlist öllum öðrum til ómældrar ógleði. Modern Talking og Scooter fær mann ekki bara til að fá hroll og útbrot heldur vekur líka upp einhverjar bældar ofbeldiskenndir þannig að mann langar til að henda fólki fram af svölum. Toppurinn var svo þegar einn ónefndur veislugestur sem ég kann ekki frakari deili á dró upp kassagítar og fór að standa fyrir hópsöng á Bubba lögum. Ég held ég hafi bara ekki lent í þannig uppákomu síðan í útilegu í Þórsmörk ´87. Haltu þig bara við Skátana væni minn.

Ég var að lesa það um daginn að helmingur þjóðarinnar væri kominn með einhverja sjúkdóma sem enginn hafði heyrt minnst á fyrir nokkrum árum. Fólk þjáist nú umvörpum af bakflæði (sem var nú bara kallað ropi í minni sveit) eða síþreitu og annar hver krakki er með lesblindu, ofvirkni eða athyglisbrest. Hvernig væri að fólk bara drattaðist í bælið á skikkanlegum tíma á kvöldin og hætti að hanga yfir tölvunni eða fyrir framan sjónvarpið fram á nætur. Og ekki telja ykkur trú um að það sé svo voðalega nauðsynlegt að vinna einhver ósköp heima. Vinnustaðurinn er til þess og það kann auk þess enginn að meta það þó þú hangir yfir tölvuskjánum heima hjá þér þar til augun í þér eru orðin ferköntuð. Og face it, það er enginn ómissandi. Það sést best á þessu 8 mánaða jóla/sumar/páska/helgar/vetrar fríi sem Alþingi tekur sér. Ég hef alla vega ekki tekið eftir því að allt leysist upp í stjórnleysi á meðan.
Það sem svo börn vantar er bara gamli góði aginn en ekki einhver sjúkdómsgreining sem afsakar það að þau nenna ekki að læra að lesa almennilega og geta ekki hlítt. Það vantar að foreldrarnir geri þeim það skiljanlegt strax í upphafi hver það er sem ræður á heimilinu og hver setur reglurnar og að það á að fara eftir þeim no matter what sama hvað er öskrað of grenjað. Er það furða að börn séu orðin meira iog minna stjórnlaus þegar foreldrarnir snúast í kring um þau eins og skopparakringlur og banna þeim ekki nokkurn skapaðan hlut og hlaupa á eftir öllum frekjuköstum eins og rakki á eftir beini. Svo eru þau varla læs eða skrifandi þar sem enginn er að fylgjast með því að þau læri heima og kennararnir ráða svo ekki neitt við neitt. Loksins þegar allt er komið í óefni og á að fara að gera eitthvaðþá er fundið á þetta fínt sjúkdómsheiti sem afsakar tepruskapinn í foreldrunum og frekjuna í krökkunum. Ofvirkni og athyglisbrestur hafa lengst af gengið undir heitinu óþægð og finnst mér bara að það ætti að kalla hlutina sínum réttu nöfnum. Þegar Siggi litli er farinn að fá brjálæðisköst yfir því að fá ekki að horfa á sjónvarpið þegar hann vill, að mamma hans leiki sér ekki við hann þegar hann langar að leika og að matmálstímar og háttatímar séu ekki þegar honum hentar og önnur börn sem eru aðeins minna stjórnlauseigi á hættu að gá skó í höfuðið vegna þess að hann fær ekki að hafa öll leikföngin alltaf, þá er aumingja Siggi litli ekki veikur af ofvirkni. Hann er einfaldlega bölvaður óþekktarormur sem ætti fyrir löngu að vera búið að taka í lurginn á og sýna hver það er sem ræður og að það sé ekki hann.
Ég skil hreinlega ekki af hverju ég varð ekki uppeldisfræðingur!

Nú hefur matarnefnd þorrablóts setið á löngum og ströngum fundum í allan dag enda hvorki létt verk né löðurmannlegt að ákveða hvað við komum til með að setja ofan í okkur. Í stuttu máli þá var niðurstaðan sú að þorramatur væri kannski ekki matur og engin ástæða til að láta slíkt ofan í sig bara af því að einhverjir sveittir leigubílstjórar sem éta matinn sinn í Múlakaffi gera það. Að borða súr eystu úr klaufdýrum er ekki eitthvað sem fólk á að þurfa að gera af fúsum og frjálsum vilja. Þar fyrir utan sem þetta dót allt saman er selt á okurverði og það eru bæði fátækir námsmenn og fátækir starfsmenn Baugs í hópnum. Samþykkt var samhljóða tillaga Húsfrúarinnar fyrrverandi um að slá þessu upp í osta og rauðvínskvöld ásamt girnilegum smáréttum af erlendum uppruna og flani on the side enda hún bara góðu vön eftir vistina á South Fork.
Því miður hefur fækkað í hópi þeirra sem geta séð sér fært að mæta þar sem einmitt þetta kvöld hefur verið boðaður fundur í Kvenfélaginu á Eyrarbakka og hafði borist af því njósn að Framsóknarflokkurinn undirbyggi yfirtöku á félaginu. Því verða allir að mæta sem vettlingi geta valdið til að tryggja að formaðurinn, Þuríður í Stóru-Þúfu haldi velli og það þýðir auðvitað að Móðir Jörð á ekki heimangengt og verður hennar sárt saknað. En þar sem Þuríður í Stóru-Þúfu hefur staðið sig frábærlega í starfi sem formaður, t.d gaf Kvenfélagið kaffistell í safnaðarheimilið, skóhillur í Grunnskólann og sá um útgáfu á markaskránni þá er það skylda kvenfélagskvenna að koma í veg fyrir þessa fjandsamlegu yfirtöku á félaginu. Ef Framsóknarflokkurinn nær að sölsa undir sig Kvenfélagið hver veit hvað verður næst? Kirkjukórinn? Starfsmannafélag frystihússins? Golfklúbburinn? Enginn verður óhultur og fyrr en varir mun Græna höndun læða sér um allt.
Athugulir lesendur hafa væntanlega tekið eftir því að fundi matarnefndarinnar sem fram átti að fara á sunnudag var frestað þar til í kvöld. Ástæðan var sú að Húsfrúin fyrrverandi greindist með lausa skrúfu í höfðinu, eða þar um bil. Það var einhvernvegin þannig að heiladingullinn losnaði og rúllaði til og frá í höfðinu á henni, sem er ekki bara óþægilegt heldur skildist mér að ef hún hallaði sér of mikið til hliðar þá gæti hann dottið út um eyrað og því vill auðvitað enginn þurfa að lenda í.

Tónleikaárið virðist ætla að fara af stað með trukki og dífu. Það er ekki fyrr búið að bóka Iron Maiden en tilkynnt er að Alice Cooper sé væntanlegur og svo var Hammer að upplýsa að bæði Whitesnake og REM væru líklega á leiðinni. Eins og sést eru þetta allt menn á miðjum aldri og þar yfir sem neita að klippa sig og hætta að ganga í spandexbuxum en virðast enn höfða til fjöldans eftir öll þessi ár, svona eins og Geirmundur. Má ég pant byðja um Motörhead og Judas Priest næst. Þeir sem hafa áhuga á óperusöng eiga líka von á glaðningi þar sem Placido Domingo og hinn sem ég man ekki hvað heitir eru að koma til að þenja raddböndin. Ef einhverjum þykir mikið að borga 5.000 kall til að sjá Iron Maiden þá er það bara smápningar sem duga varla fyrir blandi í poka miðað við hvað miðinn getur kostað á Domingo. Þar þarf að punga út 30.000 kalli fyrir bestu sætin, takk fyrir. 30.000! Hvar í ósköpunum eru þau sæti eiginlega? Á sviðinu við hliðina á hljómsveitarstjóranum? Og fær maður kampavín og kavíar í hlénu og fer svo heim með Domingo á eftir og spjallar yfir koníaksglasi?

Nú fer að styttast óðum í að Húsfrúin í Vogunum komist formlega á virðulegan aldur. Við Hammer sem höfum reynslu af þessum tímamótum getum hughreyst hana með því að það er engu að kvíða. Við höfum t.d tekið eftir því hvað við erum orðin mikið gáfaðri, myndarlegri og skemmtilegri og komust þó fáir með tærnar þar sem við höfðum hælana í þeim efnum. Svo fara stórafmælin að skella á hvert á eftir öðru næstu árin, það eru nefnilega ákveðnir einstaklingar sem ég þekki sem eru ekki alveg jafn ungir og þeir vilja vera láta. En það er ekkert að því að eldast. Sjáiði t.d Mick Mars í Mötley Crue. Hann er ný kominn úr mjaðmaskiptiaðgerð enda aðeins nokkrum árum yngri en páfinn, en er enn að rokka á fullu eins og unglingur. Þar sést nú alveg greinilega hvort lífernið er í raun heilsusamlegra, meinlætalífið hjá páfanum eða rokkælupartýlífið hjá Mick Mars. Sá síðarnefndi lítur nú þónokkuð betur út verð ég að segja. Rokkið heldur manni ungum, það er margsannað mál.


einn þessara manna er orðinn afi