Grumpa...

Ég hef ákveðið það hér og nú að ég ætla að fylgjast með Júróvisjón í ár. Þetta fyrirbæri verður bara áhugaverðara með hverjum keppandanum sem maður heyrir um. Ekki nóg með að Silvía Nótt verði þarna til að hræra í liðinu heldur verða Þjóðverjar með kántríhljómsveit og Finnar toppa allt með að senda gleðisveitina Lordi (sjá mynd). Ég held að fólk sé loksins að hætta að taka þessa keppni alvarlega sem er auðvitað bara hið besta mál. Það er þó alla vega möguleiki á að hafa eitthvað gaman af þessu. Þetta eru ekki lengur eintómar smástelpur jarmandi tárvotum augum um ástarsorg og óhamingju. Það er núna bara í Ædolinu. Og talandi um þennan ófögnuð sem þetta Ædol er. Að hálf þjóðin sé límd fyrir framan sjónvarpið að fylgjast með einhverjum unglingum gaula sömu gömlu Whitney Huston ræpuna þátt eftir þátt og ná ekki upp í nefið á sér af hneykslun af því að einhver Bibba frá Breiðdalsvík komst ekki áfram. Hún sem náði Maríu Carey svooo vel. Reyniði að vera frumleg þarna nefaparnir ykkar! Að hápunkturinn í íslensku tónlistarlífi sé það að menntaskólakrakkar syngi Wham lög nákvæmlega eins og orginalinn er bara skandall. Og að það næst merkilegasta séu fjórar gliðrur sem engin þeirra getur sungið almennilega og ennþá síður samið lag en kunna að brosa og dilla sér og rústa íslenskum diskólögum sem ekki voru góð fyrir. Hvert er þessi þjóð eiginlega að fara, ég bara spyr!? Þetta er eins og að haldin væri skáldsagnakeppni og sá ynni sem gæti gert bestu kóperinguna af Sölku Völku eða einhverju álíka útjöskuðu verki.

Við Monopoly ásamt mini Monopoly lögðum land undir fót um helgina og skelltum okkur á Eyrarbakka enda síðustu forvöð að heimsækja Móður Jörð áður en hún flytur úr torfbænum og í nýtísku steinhús með framandi tækjum og tólum.
Þar sem Monopoly hefur opinberlega lýst því yfir að vera orðin miðaldra og ofan á allt saman einstæð móðir í Hlíðunum þá kom það í sjálfu sér ekki á óvart að ökuferðin tók drjúga stund (eða u.þ.b svipað lengi og hestur með kerru fullhlaðna af heyböggum er að skokka þetta) enda vissara að fara varlega með barn í bílnum og þriggja millimetra snjór á veginum. Þetta þýddi að ég hlustaði á Kardimommubæinn frá upphafi til enda, Best of Brúðubíllinn og Strumparnir syngja fyrir börnin. Eftir þetta er ég farin að kunna að meta Dolly Parton og Barböru Streisand.
Það er þó alltaf gaman að njóta gestrisni Móður Jarðar sem varpaði m.a.s fram þeirri villtu hugmynd að halda upp á 29 ára afmælið sitt með pompi og prakt. Það þýðir væntanlega heitt kakó og marensterta á sunnudagseftirmiðdegi milli kl. 2 og 3 meðan börnin fá sér síðdegislúr. Síðan les hún stuttan kafla úr BA ritgerðinni sinni, sýnir slædsmyndir frá síðasta fundi foreldrafélagsins og endar á því að allir syngja saman Hve glöð er vor æska.

Ég hef ekki talað um pólitík alveg heillengi en nú verður maður að segja nokkur orð eins og t.d "aumingja Björn Bjarnason". Ekki nóg með það að Baugsfeðgar og öll þeirra fjölskylda hafi verið sýknuð af því að kaupa sér Armani jakkaföt og garðsláttuvélar og láta kompaníið borga og að hafa lánað, eða ekki lánað sjálfum sér peninga þá ákvað herinn að segja bara so long and thanks for all the fish, rétt si svona. Þar sem herinn hefur lengi verið sérstakt áhugamál Björns Bjarnasonar þá er þetta eflaust svipað áfall og að konan hans færi fram á skilnað þar sem hún væri að fara að taka saman við Jóhannes í Bónus. Björn hefur því beðið Halldór að skrifa Bush bréf og biðja hann að skilja okkur ekki eftir svona ein og algerlega varnarlaus gagnvart morðóðum aröbum með sprengjur í nærfötunum sem leynast hérna á hverju horni. Svo er rússneska mafían komin og farin að selja heimabruggaðan fjósalanda, kínverskar leikfimibullur ganga berserksgang og ógna fólki með teygjuæfingum og útlendir náttúruverndarterroristar mölva baksýnisspegla á jarðýtum. Hvar endar þetta!

Þá er ég komin heim frá Svíaríki. Tilbreyting að fara í svona bissnesferðir þar sem maður situr á fundum með fólki og skiptist á nafnspjöldum. Kann þó betur við þær tegundir af ferðum þar sem maður situr á pöbbum og skiptist á fylliríssögum.
En ég var sem sagt í Boras í Svíðjóð í viku. Síðast þegar ég fór til Svíþjóðar þá endaði það með gönguferð út í skógi um miðja nótt í mígandi rigningu, heimboði í kaffi og kökur frá náunga sem hét Abdull og bjó heima hjá mömmu sinni auk þess sem Móðir Jörð og Monopoly eignuðust báðar einlæga aðdáendur af hinu kyninu. Þessi ferð var öllu dannaðri. Engin rokkælupartý og ekki farið í neina sóðalega næturklúbba og þannig séð ósköp lítið um að vera. Ég stóð mig m.a.s að því eitt kvöldið að vera að horfa á þátt með Mörthu Stewart í sjónvarpinu þar sem hún vara að kenna fólki að brjóta saman handklæði. Hversu heimskur er hægt að vera að geta ekki fundið út úr því sjálfur hvernig handklæði eru brotin saman?! En maður fór samt auðvitað út að borða á hverju kvöldi og var maturinn alveg hinn ágætasti. Á einum veitingastaðnum fylgdi m.a.s magadans með í kaupunum. Eitt mættu þeir þó læra blessaðir en það er að laga almennilegt kaffi. Hvað er með þetta uppáhellingarsull sem stendur í glerkönnu á heitri hellu og sýður þar þangað til einhver asnast til að sulla því í sig?! Ég held svei mér þá að Gulur Bragi sé ennþá drukkinn í Svíþjóð.
Á hótelinu mínu var veitingastaður sem breyttist í pöbb á kvöldin. Fínt að geta fengið sér einn öl fyrir svefninn eða þangað til ég komst að því að það er "live" músík þar á fimmtudags og föstudagskvöldum. Þar sem svíar eru mikil tónlistarþjóð og alveg heill hellingur af hinum fínustu hljómsveitum kemur þaðan þá hafði ég svo sem ekkert á móti því svona fyrirfram eða þar til ég komst að því að góðu hljómsveitirnar spila líklega allar einhversstaðar annarsstaðar en í Boras. Á fimmtudagskvöldinu tróð upp hljómsveit með svo tregafullri söngkonu að manni fanst himnarnir hreinlega vera að hrynja. Svo var það föstudagskvöldið. Þá voru mætt á svæðið einhver sænskur Herbert Guðmundsson og Birgitta Haukdal eins og hún á örugglega eftir að vera um fimmtugt. Svona svakalega hress og djollí syngjandi Kim Larsen slagara. Martha Stewart að brjóta saman handklæði varð allt í einu ekki svo slæm hugmynd.
Svo lærði ég líka eitt orð í sænsku. Jordgubbe.

Eins og flestir ættu að vita þá var valentínusarþorrablótið haldið um síðustu helgi. Ef ekki hefði verið fyrir það að Gösli og Zorglúbb mættu galvaskir og seinna um kvöldið tveir vinir þeirra þá hefði varla talist partýhæft vegna slælegrar mætingar. Við Forski höfum því íhugað að breyta skemmtinefndinni í matarklúbb þar sem við bjóðum bara hvor annari. Hinir geta þá bara átt sig og setið á náttfötunum fyrir framan sjónvarpið á laugardagskvöldi með kók og örbylgjupizzur og horft á raunveruleikaþætti og lesið Séð og heyrt og furðað sig á hvernig stendur á því að allir aðrir virðast lifa miklu áhugaverðara lífi. Og svo í ellinni þegar fólk fer að ryfja það upp hvað það hafi svo gert yfir dagana þá man það ekki eftir að hafa gert neitt milli þrítugs og fimmtugs annað en að horfa á sjónvarpið og hafa áhyggjur af því hvað ætti að vera í kvöldmatinn. Tíminn eftir fimmtugt fer svo í að sjá eftir öllu sem fólk gerði ekki þegar það var yngra.
Jæja, skítt og laggó með það. Ég er alla vega farin á Nasa að horfa á snillingana í Wig Wam trylla líðnn. Fyrir ykkur hin vona ég að norska heimildamyndin á RÚV um lifnaðarhætti geita í Þrændarlögum verði áhugaverð!!